Armand
Van Assche
Armand Van Assche was leraar en wetenschapper, maar ook schrijver van enkele tijdloze kindergedichten. Met zijn debuut ‘De Zee is een Orkest’ waaide er een frisse wind in het landschap van de kindergedichten.
Op deze vernieuwde website brengen we deze gedichten eens terug onder de aandacht. Geniet ervan!
De zee is een orkest
Als het regent
is de zee een grote trommel
en de steeltjes van de regen
slaan erop. Spatten bonzen.
Dan komt de zon. Die blaast hoog
van de toren, in de wolken
een warme hoorn, tussen wangen als
sinaasappels.
En de golven met strijklicht,
violen die rood worden
tot achter hun oren. Ze duiken
kopje onder, zwieren en wiegen
als meeuwevleugels.
In het orkest van de zee
laat ik me drijven op de rug
als een noot tussen de notenbalk
tot het licht uitgaat. Kijk
daar krult nog wat schuim. Dat zijn
de witte hemdsboorden
van de zwartgeklede muzikanten.
Zwanen
Zwanen zien er altijd zo nieuw uit
zo zondags, zo pas in bad geweest.
Maar spelen of spetteren in het water,
dat doen zij niet. Zwanen zijn niet vrolijk.
Zij willen ook altijd weg. Daarom wiegen zij
met hun lange hals als met een witte zakdoek
en zo droevig dat zij kijken.
Zwanen kunnen geen tranen laten.
Maar zwemmen, dat kunnen zij, statig drijven
altijd recht vooruit als witte bootjes
met onzichtbare roeispanen.
En opeens verandert alles van kleur
als zij hun vleugels openslaan
en zich languit rekken in de spiegel
van de vijver. Dan kraait het water
van plezier en klapt in zijn handen.
De hand van mij vader
Aan de buitenkant
is de hand van mijn vader
een polderland
met riet en pluimgras
blauw gezwollen beken
en hier en daar, verstrooid,
wat zonnebloemen.
Aan de binnenkant
is de hand van mijn vader
een stafkaart
met snelwegen
en wandelpaden.
Ik vind er altijd
de weg op
naar huis.
Fantaseren
Als we ’s avonds in bed liggen
mijn broer en ik, nog klaar wakker,
fantaseren we om het meest
en om het gekst, tot de trappen
ervan kraken en het licht aanspringt.
De sterren, zeg ik, zijn de witte
balschoentjes van de engelen
of de suikermuisjes
op een grote verjaardagstaart
of nog …
Maar dan zet mijn broer in
met zijn nuchtere, bazige stem:
doe niet zo gek,
de sterren, dat zijn grote, grote
vuurbollen, die we eerst zien
als ze allang ontploft zijn,
uiteengespat in duizend stukken!
Bij zijn fantasie kan ik het nooit halen